An uncomfortable happy journey

After a weekend spent well with my niece Avyuktha, I had to start from Nellore to Chennai for work. Our regular automan Salim Baiya dropped me at the bus stand by 4.10 AM on Monday morning. I enquired for the timing of the next bus to Chennai. A half awake attendant informed me that there was a private bus by 4.15, a volvo bus by 4.30 and a normal APRTC bus by 5.30 am. I had bad experiences travelling in a private bus from Nellore. The bus would stop at every possible place and make a 4 hour journey 5 - 51/2 hours. So, I decided to take up the volvo bus.

I imagined an extended sleep for 3 more hours. The bus arrived at the bus stand by 4.30. To my shock, the bus was already full. The attendent had missed to informed me that it was an enroute bus from vijayawada. Checking on my luck I asked the driver if there was any seat available. The driver showed me the engine. I thought for a while on taking the next bus. But for that I should be waiting for one more hour and the travel time would be 4 hours. By this bus I would reach Chennai in another 3 hours. With little hesitation I got into the bus and occupied the royal engine seat.

Though I couldn't lean back and relax, couldn't also escape the influence of sleep. I started sleeping once the bus moved out of the bus stand (talent uh!!) . Suddenly felt a hit on my head and woke up. The driver had applied for a sudden brake to stop at a toll plaza. I got annoyed and felt like jumping down from the bus. After a while I could listen to the birds chirping. The movement of bamboo trees created a sound accompanying the chirping of birds. It was wonderful like music. I felt the cold breeze on my face and that was refreshing. The bus speeded tearing the darkness after paying the toll fee. The stars smiled at me. The moon asked me to wake up.

I decided not to sleep but to look around. The darkness unbundled to twilight slowly like one's life's purpose getting revealed to self. The palm trees at distant looked like sepoys standing and listening to their leader. The fields were so green and beautiful. The height of the sky was inspiring. The Sun that was hiding in the forest slowly rose up and lighted the world. The lakes which were filled with silver water started to have golden water too. There were mountains around so dense that I wanted to get lost in them.

When we complain of going to office for work by 8.30-9.00 the farmers started to the fields around 6.30 AM. The white cranes decorated the green field carpet. The scenes repeated but with people doing different activities. The tea shops and idli shops were getting busier. I could see mothers getting their children ready for school and later little kids with bags heavier than them heading to the school.

Slowly started to watch the much busier city life when I reached red hills...

I enjoyed the treat of nature. This way my uncomfortable journey was a happy one.

நிலா என் தோழி

நினைவில் ஒளிர்கிறது எங்கள் நட்பு பிறந்து வளர்ந்த நாட்கள். ஒரு நாள் என் அன்னை நிலவைக் காட்டி உணவு ஊட்டினாள். நிறைந்த அவள் முழு முகம் மீது நிலைத்தப் பார்வை நீங்காது கூறினேன், "எத்தனை அழகம்மா இந்த நிலவு". என் மீது நிலைத்தப் பார்வை நீங்காது அவள் கூறினாள், "ஆம் கண்ணே உன்னைப் போல". மகிழ்ந்தது என் மனம்.

என் போல் இருக்கும் அவள் நட்பை விரும்பினேன். குளிர் தென்றல் வீசும் இரவில் மாடிக்கு சென்று அவளைக் காண்பேன். அவள் வீசும் பால் ஒளியில் மனம் கறைந்து நிற்பேன். சில நாட்கள் கழித்து அவளுடன் பேச ஆரம்பித்தேன். நானும் அவளைப் போல் தான் என்று கூறினேன். அவள் புன்னகை அதை அங்கீகரித்தது. சில நாட்களில் அவள் தோற்றம் மாறியது.

தினமும் எனக்கு முன்பே வந்து எனக்காக காத்திருக்கும் அவள் ஒரு நாள் நான் வந்து பல நேரம் ஆகியும் வரவில்லை. சந்தேகத்துடன் பக்கத்து வீட்டு மாடிக்குச் சென்றுப் பார்த்தேன். அங்கிருந்தும் அவள் தென்படவில்லை. அழுது கொண்டே உறங்கி விட்டேன்.

அடுத்த நாள் முழுதும் மனம் சோர்ந்து இருந்தேன். மாலை பள்ளியில் இருந்து வீடு திரும்பியதும் மாடிக்குச் சென்று விட்டேன். மங்காத வெளிச்சத்தில் எல்லா திசைகளிலும் தேடினேன். உடம்பு சரியில்லாமல் இருக்குமோ? அல்லது ஊருக்கு எங்கேயாவது சென்றிருப்பாளோ? என்று யோசித்தேன். வெளிச்சம் மங்கி இருள் கவ்விய பின்பும் அவள் வரவில்லை. துக்கம் தொண்டையை அடைத்து நின்றேன். பின்பு கோபம் கொண்டு கூறிக்கொண்டேன். இனி அவளைக் காண வரமாட்டேன் என்று.

மறு நாள் அவளை மறந்து பக்கத்து வீட்டு தோழிகளுடன் விளையாடினேன். மீண்டும் உணவு நேரம் அவள் நினைவு வர மாடிக்குச் சென்றேன். சிறு கீற்று போல தெரிந்த அவளைக் கண்டு உள்ளம் மகிழ்ந்தேன். என் என்னைக் காண வரவில்லை என்று கேட்டேன். மனதில் தோன்றிய எண்ணம் எல்லாம் சொன்னேன். மாதம் ஒரு முறை நாங்கள் இவ்வாரு சண்டைப் போட்டுக் கொள்வது வழக்கமாகி விட்டது.

வருடங்கள் செல்லச்செல்ல அவள் இயல்புகளையும் தன்மைகளையும் பாடங்கள் மூலம் அறிந்து கொண்டேன். ஆயினும் எங்கள் நட்புணர்வில் எந்த மாற்றமும் இல்லை. என் எண்ணங்கள், கனவுகள், லட்சியங்கள் அனைத்தயும் அறிந்தவள் அவள். நான் கூரும் அனைத்தயும் புன்னகையுடன் கேட்பாள். அவள் எண்ண அலைகளை ஒளி அலைகளாய் உதிர்ப்பாள். நான் எங்கு சென்றாலும் என்னுடன் வருவாள். தொலைவில் இருந்தாலும் என் மனதிற்கு நெருங்கிய தோழி அவள்.

அவள் என்னைப் போல !!!

கோடை மழை

பச்சை மண் மணம் பரப்ப
மலர்கள் மகிழ்ச்சியில் இன்னும் மலர
கொதித்த தென்றல் குளிர்ச்சி கொள்ள
சலித்த கண்கள் களிப்படைய

இடிகள் மேளம் கொட்ட
மின்னல் படம் பிடிக்க
நித்தில மணிகளாய்
இசைந்து பொழிந்தது

கோடை மழை!!!

என் தினம்

நித்திரைக்கு முன்
நிலவோடு உரையாடி
நித்தமும் அன்னையின்
மொழி கேட்டு கண் மலர்ந்து

நிதானமாய் நாளிதழில்
செய்திகள் மேய்ந்து
நிதிக்கென்று மட்டும் என்றுஇன்றி
நன்மதி கொண்டு பணிபுரிந்து

நடுவே தோழியரிடம்
நிகழ்வுகள் பேசி
நட்சத்திர புன்னகையுடன்
விடுமுறை அன்று

நித்திலம் தவழும்
அலைகடல் கண்டதும்
நிறைந்திருக்கும் என்மனம்
நிம்மதியில் என்றும்......